Laat mij maar gewoon kijken

Ik heb net de 1e aflevering van de nieuwe reeks Stanley's Route gezien op VT4. Een uitdaging, zullen velen zeggen, of een niet te missen avontuur. Wat mij betreft iets waar ik graag naar kijk, maar waarbij ik mij constant zit te verheugen over het feit dat ik in mijn gezellige zetel zit en niet in het van wilde beesten en krioelende insecten vergeven oerwoud. Wilde beesten: tot daar aan toe. Maar kleine vieze insecten die je nauwelijks ziet maar die je na hun meedogenloze beet nog urenlang voelt najeuken: neen danku!

We waren ooit op Sint-Maarten. Voor de niet-kenners: dat is een eiland van de Nederlandse Antillen. Een waar paradijs! Tot we op de laatste dag allemaal kleine blaasjes zagen opduiken in het zand waar we o zo romantisch langs de branding aan het wandelen waren. Die blaasjes floepten om de beurt open en bleken van ieniemienie beestjes afkomstig te zijn. Ik wist niet hoe snel ik daar weg moest komen!

Of die keer dat we, toen ik 15 was, in Rwanda bij familie op bezoek waren en in de heuvels de weg naar beneden niet direct vonden, wetende dat het binnen het half uur op 5 minuten donker zou worden en er geen straatverlichting was. Zelfs met koplampen red je het dan moeilijk op een nauwelijks bereden pad vol putten en stenen. Op zulke momenten begint de paniekzaaier in mijzelf meteen te dromen van nachten tussen de enge beesten in de open lucht.
Op diezelfde reis gingen we ook nog 2 dagen op safari en overnachten in een lodge. In wat mijn kamer moest worden zag ik snel nog een giga-spin door een spleet wegkruipen. Ik heb daar niet geslapen. Mijn oom heeft mij voor jan en alleman uitgelachen, maar geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht nog in die kamer te gaan slapen!

Ik ben dus niet zo stoer. Laat een ander maar avontuurlijk zijn. Ik zal wel kijken, en in mijn vuistje lachen.

Party time

Zaterdag werd het Antwerpse Sportpaleis omgetoverd tot discotempel voor de Studio 54 Party. Wij met een pak collega's ernaartoe, maar niet voordat we ons in de gepaste outfit hadden gestoken.

Met z'n vieren (Robin, Bart, Maarten en ik) waren we naar het kostuumfonds van de VRT gegaan om ons daar volledig in discostijl te laten uitdossen. Ik zag meteen een glitterjurkje hangen, dat nog voor het Swingpaleis gemaakt was: vooraan rode glitters, achteraan groen. Mét de gepaste zilveren plateaulaarzen erbij! De zilveren sakosj van mijn moeder uit haar jonge tijd maakte het plaatje compleet. Ik was nog gaan winkelen op zoek naar glitteroogschaduw, maar die heb ik niet meer gevonden.

In de auto op weg naar het Sportpaleis hoopte ik vurig dat ik nu toch maar geen autopech zou krijgen of door de politie zou worden tegen gehouden, want uit de context van zo'n discoparty gerukt is zo'n outfit toch redelijk belachelijk. Maar eens op de VIP-parking aangekomen zag ik dat het goed was: iedereen was verkleed!

We werden met een limo opgehaald en precies voor de deur van het Sportpaleis afgezet. Daar stonden 2 kamelen en enkele koelte-toewuivende negers de gasten te verwelkomen. Tof begin!
In onze Donna-loge was het nog rustig toen ik toekwam, maar stilaan stroomde die vol, en er is van de eerste tot de laatste minuut gedanst! 't Was lang geleden dat ik nog zo lang op de dansvloer had gestaan, en wonder boven wonder lukte het prima op mijn plateauschoenen.

Iets na 2u had ik het gehad, meer moest dat niet zijn, en mijn bed riep. Ik weet nog niet hoe lang mijn collega's het hebben uitgehouden, maar ik ben er vrij zeker van dat het buiten bijna licht zal geweest zijn toen de laatste vertrok. Morgen hoor ik ongetwijfeld alle details op 't werk!

Historisch moment

Ik ben donderdag voor het eerst in meer dan 4 jaar nog eens gaan sporten. Samen met K die al veel langer aan spinning doet en daar helemaal gek op is. We waren al enkele maanden van plan om nog eens iets samen te ondernemen, maar alsof de duivel ermee gemoeid was kwam het nooit goed uit.

Nu dus wel. Ik was mentaal op het ergste voorbereid. 4 jaar zonder sport, dat is niet om te lachen! Weg spieren en weg conditie. Ik heb mij dus serieus ingehouden, die eerste keer, want ik wist niet hoe zwaar de les zou worden. En maar goed ook, want tegen het einde kreeg ik mijn pedalen echt niet meer rond op het ritme van de muziek.

Enfin, werk aan de winkel dus! Maar het komt wel in orde, want ik ben zo ijverig geweest om mij al meteen een 10-beurten-kaart aan te schaffen én een fietsbroek.

Ik hoop alleen dat die zadelpijn tegen de volgende les verdwenen is, anders wordt het alweer afzien... Wish me luck!

Een maandagavond in de Carré

Ik kom bijna nooit in discotheken. En al zeker niet op een maandagavond. Gisteravond was dus een grote uitzondering, maar daar was een goeie reden voor: Kate Ryan stelde er haar nieuwe album voor.

Nu ja... ze zong er 4 nummers uit, en de rest van haar meer dan een uur durende optreden waren hits die iedereen kende en iedereen dus ook geweldig goed kon meezingen. Heel fijne show hoor, met volledige live band en 2 achtergrondzangeressen. Kate heeft een heel goeie en krachtige stem en het optreden swingde de pan uit, maar ik had meer "albumvoorstelling" verwacht. De 4 nummers die ze bracht vond ik echt heel tof klinken, dus voor mij smaakte het alvast naar meer.

Misschien was dat net de bedoeling ;-)

Talent gezocht!

Er komt een nieuwe talentenjacht aan bij Donna: Word presentator van de Top 2006.
We hebben die vorig jaar met veel succes ook georganiseerd, en daar zijn toen 2 winnaars gekomen die hun eigen programma hebben gekregen. Het loont dus zeker de moeite om mee te doen!

Dit jaar gaat het wel een beetje anders in zijn werk: je moet er ons een opname van jezelf voor opsturen. Ik hoop dat dat even veel goeie stemmen oplevert als vorig jaar, want hier is de drempel natuurlijk wel wat hoger, maar je trekt er ook meer mensen met ervaring mee aan.

Het is echt moeilijk om nog radiobeesten te vinden. En bij Donna is dat vooral een mannenprobleem. Vrouwen hebben we genoeg, maar waar zitten die mannen met karakter en uitstraling, die humor hebben en het goed kunnen uitleggen? Het antwoord is vaak: bij Studio Brussel. Ik sprak er deze week over met een collega van StuBru, en die zij dat zij net het omgekeerde probleem hebben: mannen genoeg, maar vrouwen te kort. Als we de boel nu eens eerlijk zouden verdelen???

Enfin, als jullie zelf suggesties hebben: stuur maar door! En als je zelf wil meedoen aan onze talentenjacht: in de loop van volgende week staan alle details op www.donna.be .

Update

Het lijkt een algemeen verschijnsel onder de collega's te worden: nonchalant worden in het updaten van je blog. Ik maak er mij ook al schuldig aan.
Snel terzake dus!
De lunch met Clouseau was heel fijn. Koen had ook zijn vrouw Valerie mee, en ze zijn duidelijk nog heel erg verliefd. Valerie had de mosselen aangeraden, en ze had groot gelijk: ze waren heerlijk!
Koen en Kris en hun manager vonden alle voorstellen in ons dossier prima, en dat waren er nogal wat, dus je bent gewaarschuwd: we gaan een paar heel plezante dingen met hen doen! Ik mag nog niks zeggen, want misschien hebben de muren oren, maar hou november alvast vrij!

Lunchen met Clouseau

Maandag zat er een dringende vraag van de manager van Clouseau in mijn mailbox: of we elkaar woensdag om 12u in restaurant X konden zien. We gaan een paar leuke acties met de groep doen binnenkort, en daarover moest nog een en ander afgesproken worden.

Woensdag kwam mij en de 2 collega's die erbij moesten zijn niet helemaal goed uit, wegens andere afspraken in voor- en namiddag. Maar er was geen onderhandelen aan: Koen en Kris hadden zich dan vrijgemaakt, en er moest en zou dan ook afgesproken worden.

De manager van Clouseau spreek je niet zomaar tegen. Je wringt je dus in 7 bochten om het toch geregeld te krijgen. We hebben er vandaag trouwens ook nog een interne spoedvergadering voor belegd, want het dossier moest nog afgerond worden. Niet zo erg hoor, want we hebben het tijdens een lunch in de tuin van een Italiaans resto gedaan. Er zijn grotere straffen in 't leven. Schorseneren met bechamelsaus moeten eten bijvoorbeeld, maar dit geheel terzijde ;-) Sorry voor het jeugdtrauma dat effe boven kwam.

Enfin: morgen lunchen met Clouseau dus. Voorwaar een fijn vooruitzicht!

Tonijn met cornflakes

Ik zweer het: tonijn met cornflakes-korst heb ik gegeten, vorige week in Brasserie Nick, het restaurant dat we gingen uittesten in Kontich. Er lag ook nog een schijf gebakken watermeloen op en een torentje appelsla. Dat was allemaal na het voorgerecht dat in mijn geval bestond uit een portie rauwe zalm met auberginepuree en parmezaan. Het moet gezegd: het was héérlijk!!!
En wat ook nog fijn was: 't was allemaal gezond!

Brasserie Nick doet mee aan een project dat "Geniet Gezond" heet en waar intussen een 25-tal restaurants aan mee doen. Alle gerechten worden door de Hogeschool Kempen en voedingsdeskundigen beoordeeld, en bij elk gerecht dat het "Geniet Gezond"-label meekrijgt, hoort een kaartje met de voedingswaarden. Zo weet je dus, als je dat wil, exact hoeveel calorieën je binnen speelt, maar ook hoeveel verzadigde en onverzadigde vetzuren, koolhydraten enz. Ik had aan die gedetailleerde info niet meteen een boodschap, maar 't is fijn om te weten dat je je zomaar mag volproppen en dat het eigenlijk niet eens zo erg is!

Always Coca-Cola

Ik heb een Coca-Cola-collectie. Ik ben nochtans geen verzamelaar. Het begon allemaal enkele jaren geleden in Cannes, toen we daar met Donna vanop het Filmfestival uitzonden.
Ik kwam er Frédéric van Coca-Cola tegen, die er ginds op toe zag dat hun sponsoring goed verliep. Ze hadden daar nl voor de VIPs een massa blikjes met speciale opdruk geleverd, en hij zorgde ervoor dat ik van elk blikje en elk flesje een ongeopend exemplaar mee kreeg. Die zijn geld waard. Dus ik hield ze maar bij.
We bleven contact houden, en zo sta ik al een tijd op hun medialijst. Bij elke nieuwe stunt, bij elk nieuw speciaal flesje of blikje krijg ik met de post een exemplaar opgestuurd. Het zijn prachtdingen waar ik ooit heel rijk mee ga worden. Over 10 jaar of zo, als ik mijn volledige en exclusieve collectie op e-bay zet.
Trouwens, Coca-Cola komt volgende week met iets nieuws aanzetten. Je zult er alweer niet naast kunnen kijken. Wil je weten wat? Kijk maar eens hier.

Test 1, 2

Ik heb fijne vriendinnen. Eentje daarvan werkt voor Goed Gevoel. Ze moet morgen (o nee) een restaurant met healthy food gaan uittesten. En ik moet (o ramp) mee. Neeeeee, 't is natuurlijk geweldig om vriendinnen te hebben die voor hun werk nieuwe plekjes gratis en voor niks mogen gaan uittesten én mij dan nog eens meevragen ook.
We zijn zo een tijd geleden (toen ze nog bij een ander tijdschrift werkte) een Aziatisch resto in Antwerpen gaan uittesten: Wagamama, dik in orde! Ik hoop morgen van Brasserie Nick in Kontich hetzelfde (of nog veel beter natuurlijk).
Wij zijn trouwens rasechte restaurant-verkenners. We spreken ongeveer 1 keer per maand af, en dan gaan we elke keer een restaurant uittesten waar we nog nooit zijn geweest. Meestal is dat in Antwerpen, maar daar bloeit de horeca zo dat er elke maand zoveel nieuwe etablissementen open gaan dat we ze nooit allemaal zullen kunnen uittesten en we dus nog eens levenstaak voor de boeg hebben. We kunnen dat alleen maar toejuichen.

Mag ik 1 kleine suggestie doen? De truffelkroketten in La Riva, vlakbij de Londenbrug in Antwerpen. Hémels. Ze staan niet altijd op de kaart, maar misschien zwicht de kok wel als je 't heel lief vraagt...

Laundry Day

We waren er nogal laat bij, want Laundry Day was om 12u 's middags gestart, en wij waren er tegen 20u30. Het feestje was toen dus al bijzonder goed bezig. Het was de allereerste keer dat ik er naartoe ging, dus ik was kweetniehoe benieuwd. Ondanks het wisselvallige weer bleek er een massa volk te zijn, voornamelijk tussen de 16 en de 25, wat ervoor zorgde dat ik mij oud begon te voelen, maar soit. Het eerste DJ podium dat we passeerden draaide al meteen muziek die ik wel kon appreciëren.
We liepen door naar de main stage, waar het VIP-platform zich bevond (VIP betekende: gratis parkeerplaats vlakbij en 1 gratis Bacardi Razz (niet te drinken!!! Smaakt naar bessengrenadine, het enige verschil is dat je hier wel zat van kunt worden). Voor de rest wel prima uitzicht op de DJ's én een geweldige fatboy waar wij ons wel een uur lang hebben in genesteld, terwijl we genoten van de muziek en het voorbijlopende volk aan ons niet ontziende kristische oog en commentaar onderworpen. Zalig!
Tegen 23u, toen Discobar Galaxie begon, hebben we onze luie krent dan toch maar opgeheven en ons tussen de dansende menigte begeven. Ik had ze nog niet eerder live aan het werk gezien/gehoord (op StuBru vond ik hun programma niet zooo geweldig), maar nu was ik volledig mee! Ze hadden de massa helemaal op hun hand en draaiden geweldige beats afgewisseld met 'mijn' klassiekers (zoals bijvoorbeeld Rhythm Of The Night). Ik kon het niet laten om mee te shaken!
Conclusie: een zeer geslaagde avond, en volgend jaar ga ik terug! Iemand kandidaat om mee te gaan?

Back in business

We zijn terug! Weekje Montenegro all in. Het mochten er eigenlijk 2 zijn, of 3... Om maar te zeggen dat het heerlijk was! En dat ik helemààl nog geen zin had om terug aan het werk te gaan.

Maar ik heb mij intussen door mijn 500 nieuwe emails geworsteld (ik kon het echt niet laten), en gezien dat ik weer heel wat gemist heb: de start van het najaarsseizoen van Donna bijvoorbeeld! We (of beter: "ze") hebben er al een paar keer de krant en diverse internetsites mee gehaald. Het ziet er dus geweldig uit! En ik vind het al niet meer zo erg om maandag weer te moeten gaan werken.

Morgen eerst nog wel een poging doen om naar Laundry Day te geraken in Antwerpen. Ik heb (uiteraard, haha) een VIP-uitnodiging, en wil dat uit-zijn-voegen-gebarsten straatfeestje daar wel eens gaan bekijken.

En zondag staat er een BBQ op het programma. Toch nog een beetje vakantietje spelen dus, zolang het nog kan!