Studio 54

Ik ben zaterdag voor de derde keer naar Studio 54 geweest. Ik had er erg naar uitgekeken en was er helemaal klaar voor!

Ik had al gehoord dat de Dolly Dots er zouden komen optreden, dus die wilde ik absoluut wel zien. En ik had ook zo'n vermoeden dat het wel eens mijn laatste Studio 54 als VIP zou kunnen zijn, aangezien Donna er volgend jaar niet meer is en het nog maar de vraag is of de nieuwe radiozender mediapartner wordt van het evenement. En of ik er dan in dat geval ook nog tickets voor te pakken zou krijgen...

Ik was er zo iets na 10 uur 's avonds, en in de Donnaloge was ik nummer 9 van de 150 genodigden die verwacht werden. 141 to go dus... Qua ambiance was het in het begin dus niet al te geweldig. Het duurde dit jaar ook erg lang voor er iets in beweging kwam, en eigenlijk is het nooit helemaal los gebarsten. Ik had het gevoel dat de muziekmix dit jaar minder goed was dan anders. Te weinig bekende nummers, en als er al een bekend nummer passeerde, volgde nadien weer een onbekend deuntje waarop het moeilijker dansen was.

Ik had in Anneleen Liégeois mijn 'partner in crime' gevonden: zij wilde ook alleen maar volledig uit de bol gaan, maar we merkten allebei dat het moeilijker ging dan de andere jaren.

Om 2u traden de Dolly Dots op, en ik ben heel blij dat ik die nog gezien heb (was écht wel tof!), maar nadien had ik gezien en ben ik vertrokken. Al strompelend, want mijn hoge hakken deden intussen ontzettend veel pijn. Gelukkig had ik mij daarop voorzien en had ik andere schoenen mee in de auto. Ervaring hè, haha!

Recht zitten!

Ik sukkel al een maand of 2 met pijn in elleboog en schouder. Ik ben ermee opgestaan, dus geen idee waar het vandaan kwam. Ik was er al eens mee naar de dokter geweest, en die dacht toen aan een ontsteking. 2 weken lang pillen genomen, maar nul komma nul effect...
Ik vandaag dus opnieuw naar de dokter. De pijn aan mijn schouder was voor haar meteen duidelijk: het gevolg van chronische overbelasting, wellicht door een verkeerde houding aan mijn computer. Ik werk een hele dag aan mijn computer en zit 's avonds ook nog te surfen, te bloggen en te Facebook'en, dus dat zou best wel eens kunnen ;-) Met 9 beurten bij de kinesist en een aangepaste houding/stoel/computer op mijn werk zou ik er vanaf moeten geraken. Aiaiai!
Mijn elleboog is nog een mysterie. Daarvoor moet ik een echo laten nemen in het ziekenhuis. Wordt dus nog vervolgd.
Hoe noemen ze dat ook weer? "Ouder worden"?

Verwenadres

Vorige week vroeg V of ik geen zin had om met haar een 'verwendadresje' in Roeselare uit te testen voor Goed Gevoel (daar schrijft ze voor). Gezichtsmassage, rugmassage, sauna, stoombad, bubbelbad én een glas champagne.
Graag!
Roeselare is nu wel aan de andere kant van het land, en omdat we daar om 19u verwacht werden waren we al iets over 5 onderweg. We wisten niet echt in wat voor een etablissement we terecht zouden komen en of daar iets te eten zou zijn, dus had V voor boterhammen met omelet gezorgd. Die hebben we vlak voor we binnen gingen in de auto opgegeten, bij gebrek aan goed weer. Drank hadden we niet bij ons, maar we gingen er van uit dat we dat ter plekke wel zouden krijgen. Niet dus.
We kregen meteen badjas en handdoeken toegewezen en mochten ons onmiddellijk in de massageruimte nestelen. Elk op een keisjiek, in de hoogte elektrisch verstelbaar, verwarmd bed. Heerlijk!!! De vrouw des huizes (een schoonheidsspecialiste) begon bij mij met de gezichtsmassage, terwijl meneer (een kinesist) V's rug onder handen nam. En nadien omgekeerd. Elke massage duurde een half uur en deed ongelooflijk deugd. Ik vond vooral de warme stenen op mijn rug een fijn gevoel! Zo zacht, dat had ik niet verwacht.
Mijn gezicht heeft trouwens nog een hele week lang ultrazacht aangevoeld!
Na de massage was het tijd voor de sauna. 't Was privé, dus alles was voor ons. We dronken onze champagne in het bubbelbad en genoten van de sauna en het Turks stoombad. Maar DORST dat wij hadden! Dat was het enige minpuntje aan heel die verwentoestand. Ik heb van pure ellende (ik overdrijf graag een beetje) in het toilet water van de kraan gedronken!
En toen we om 22u buiten kwamen zijn we in de dichtstbij zijnde frituur gestopt om een flesje water te kopen. Eind goed al goed :-)

3x afscheid

Ja zeg, het was me het weekje wel... Ik zou vrijdag sowieso afscheid nemen van Donna, samen met collega Myriam. Omdat er vrijdag een strategische meeting gepland was waarbij we meer over de toekomst van Donna zouden vernemen kon onze drink niet op vrijdag plaats vinden, en dus planden we 'm maar een dag eerder.
En toen lekte het bericht uit dat de VRT Donna wilde opdoeken. Het was een bom die ontplofte. Ik viel uit de lucht en van mijn stoel tegelijkertijd. En dan bleek de raad van bestuur nog te moeten beslissen. Maandag. 4 dagen van uiterste onzekerheid voor het personeel dus. Want iedereen beseft: je maakt geen nieuwe zender met oude stemmen. Er zouden geen ontslagen vallen, maar ja... als je niet overgaat naar de nieuwe zender moet je ook nog gelukkig zijn met de andere plek die ze je voorschotelen.
Algemeen ongeloof en verslagenheid dus. Van de slag kon er amper nog gewerkt worden. Onze afscheidsdrink kon dus eigenlijk niet op een beter moment gepland worden, want een kleine time out en tijd om met elkaar te praten en te speculeren was meer dan welkom. Voor iedereen, ook voor mij. Ook al ging ik al weg bij Donna, de gedachte dat de zender helemaal zou verdwijnen vond ik (en nog steeds) heel heel erg. Ik heb er 10 jaar, een derde van mijn leven, doorgebracht. Ik hoop dat het niet de leukste tijd van mijn leven was, want dan zou ik alleen nog minder goeie vooruitzichten hebben, maar 't was er toch verdomd plezant!
De sfeer, de collega's, de leuke acties, de Donnareizen, de Zomertoers, enzovoort. Donna was gewoonweg fun. Tot er dus iemand beslist dat het goed is geweest...

En dan was er zaterdag. De allerlaatste opnamedag van Fata Morgana. 30 tot 40.000 man op de been in Kortrijk. Stralend weer, 5 verdiende sterren en alweer een afscheid. Dit keer van Sultan Sushi, het productiehuis dat 5 zomers lang Fata Morgana gemaakt en 'geleefd' had. Ik had er enkel nog maar deze zomer mee te maken gehad, maar je kon van ver zien dat dit een ploeg was die intussen familie van elkaar geworden was. Het was mooi, het was het perfecte afscheid, maar ook weer erg emotioneel. En ik kan daar niet zo goed meer tegen. Ik zal toch stilaan echt waterproof mascara moeten gaan kopen!