Ramp o ramp

Gisteren was plots mijn gsm stuk. Mijn gsm, mijn steun en toeverlaat bij pech langs de weg, bij files die veel langer duren dan gepland, met speciale ringtones die mij al van ver laten weten wie mij wil bereiken en met sms'jes die zo mooi zijn dat ik ze nooit kwijt wil.
Die gsm, een gewonnen exemplaar, deed het plots niet meer. Meteen naar de helpdesk van Siemens gebeld: 'u moet een e-mail sturen, want we kunnen u nu niet zeggen of uw gewonnen toestel in garantie gemaakt kan worden'. Ikke: 'en krijg ik daar dan snel antwoord op?'. Mevrouw Siemens: 'Dat zal toch deze week niet meer zijn'.

Hallo?????

Een wéék om nog maar te checken of mijn gsm onder garantie valt? En dan hoe lang nog om hem te laten maken? Onmogelijk, ondenkbaar en ronduit... belachelijk.
Gisterenavond dus het internet afgesurft naar een nieuwe gsm die handig, betaalbaar en mooi was. En dan een paar belangrijke kenmerken meegegeven aan S die voor mij een nieuw exemplaar ging kopen. Hij kwam terug met een prachtig speeltje: een Nokia 6131. Mét bluetooth wireless headset en al! Mijn vader zal blij zijn, want ik bel nogal graag vanuit de auto als ik in de file zit: niks nuttigers dan op zulke momenten bij te praten met god en klein pierke!

Nu komt het erop aan om alle geheime snufjes te ontdekken. Ik kijk er al naar uit!

Bootje varen

Vrijdag is het feest: dan zijn alle omroepsters van Canvas (waar ik er dus eentje van ben) én die van één, samen met alle mensen van 'eindregie' zoals dat heet, uitgenodigd voor een boottocht op de Brusselse wateren. En nadien voor een etentje in Le Max, een fijn restaurant niet zo ver van de VRT. En ik ga mee. Het vraagt wel wat geregel want ik heb toevallig omroepdienst die avond, maar ik mag een paar vooropnames doen op donderdag, zodat ik vrijdag pas om 21u45 aanwezig moet zijn om de aankondiging van Desperate Housewives te maken.

Ik hoop maar dat het een beetje mooi weer wordt, want bootje varen is pas echt geweldig als de zon op je gezicht schijnt. Duimen dus, voor vrijdag!

De Monumentenstrijd is gestreden...

... en we hebben verloren. Op het nippertje, want 'we', daarmee bedoel ik cinema Plaza in Duffel.
Ik kende de oude bioscoopzaal niet voor Monumentenstrijd, maar wat ik zag op tv charmeerde mij enorm. Het leek nogal op de cinema Roma uit Borgerhout, waar ik wel al geweest ben en dat een enorme sfeer uitstraalt, maar dan kleiner. En dichterbij ook, want wij wonen in Duffel. Het idee van een nieuw gemeenschapscentrum vlakbij zag ik ook helemaal zitten.

Het zag er goed uit eerst. De preselectie overleefd, en dan ook nog eens de eerste finaleronde. Op zo'n moment wordt je hoop toch wel zeer groot dat het misschien toch wel eens zou kunnen gaan lukken! Aan mijn sms'jes zal het niet gelegen hebben, want ik heb mijn best gedaan. Maar het heeft niet mogen zijn. De grote groep Verenigde Limburgers heeft het gehaald, ten voordele van de Stoomstroopfabriek van Borgloon. Daar kon niemand tegen op.

Maar geen paniek. Cinema Plaza werd tweede en krijgt dus ook geld. Niet zoveel als nummer 1, maar toch. En de restauratiewerken zouden ook zonder Monumentenstrijd uitgevoerd worden, dus dat gemeenschapscentrum komt er wel, al zal het nu misschien ietsje langer duren. We zien wel...

't Is weer voorbij, die mooie vakantie

Een midweek in een Nederlands bungalowpark met de familie, 't kan deugd doen, en dat heeft het gedaan! Het is geen 5-sterrenhotel in de zuiderse zon, maar we hebben ons goed geamuseerd, en het werk was weer eventjes ver weg. Hoewel... het sms'je van collega Peter dat onze Valentijnsactie (met de kussende koppels die het 30 uur hebben volgehouden) een groot succes was en 2x het journaal heeft gehaald, was ook fijn om te lezen!

Woensdag, op Valentijn, zijn we er met z'n tweetjes eventjes tussenuit geknepen naar Antwerpen, voor de Diamond Games met Kim. Hoewel we ruim op tijd vertrokken waren (we wilden eerst nog aperitieven in de VIP), kwamen we maar net op tijd aan. Vlot kunnen doorrijden tot op 1 km van het Sportpaleis. En toen stonden we stil. Een half uur heeft die laatste 1000 meter geduurd. Frustrerend! Maar goed, we waren net op tijd om nog een stukje 'ode aan Kim Clijsters' van Clouseau te horen, en toen begon ze eraan. Onder een werkelijk daverend applaus kwam ze het veld opgelopen, staande ovatie en mexican wave inbegrepen. Het publiek ging compleet uit zijn dak. En wij zaten perfect: op de tweede rij! Volgens de schoonouders die vanuit de bungalow op tv volgden, kwamen we ook elke keer in beeld als de opslag aan onze kant van het terrein plaats vond.

De match was niet zo spannend: Kim sloeg op, en haar tegenstandster sloeg naast de bal. Het was zelfs zo erg dat de tegenstandster (sorry hoor, ben haar naam al kwijt) luid applaus kreeg toen ze die ene set binnen haalde! Na een uurtje was het afgelopen. Daarvoor hadden wij 2 uur in de auto gezeten... Gelukkig was er na een pauze (waarin we ons in geweldig fijn gezelschap van een StuBru-collega en zijn vriendin, én de man die ons uitgenodigd had in de VIP te goed hebben gedaan aan champagne en hapjes) nog een match: Safina tegen Krajicek. Dat was tenminste Tennis! We hebben de match helaas niet kunnen uitkijken omdat we toch op een fatsoenlijk uur terug wilden zijn in de bungalow, maar we hebben ervan genoten. Alleen die Kim Clijsters-pop die we aan het einde allemaal kregen hadden ze beter achterwege gelaten: zo'n gedrocht! Als ik Kim was, ik deed de makers ervan een proces aan. De voeten zijn trouwens al afgebroken.

Kim, we komen!

Volgende woensdag, op Valentijn, speelt Kim Clijsters op de Diamond Games in Antwerpen. En we zijn uitgenodigd, VIP en al!

We wilden altijd al eens naar een goeie tennismatch gaan kijken, maar hadden er zelf eigenlijk nooit werk van gemaakt. En nu kwam de uitnodiging uit de lucht gevallen. Super! Komt daar nog bij dat ik ergens gelezen heb dat Clouseau een ode aan Kim komt zingen die avond, omdat het haar afscheidsjaar is. 2 keer geluk!

Maar voor het zo ver is ga ik morgen eerst nog een nieuw restaurantje uitproberen in Antwerpen met een vriendin (een tapasbar), en vrijdag ga ik in Brussel eten met een andere vriendin. En maandag tijd voor een weekje vakantie met de familie, olé!

30

Collega K werd 30, afgelopen zaterdag, en dat vroeg om een feestje! En als er te feesten valt, is Bibi er als de kippen bij. Het begon om 20u, en exact 1 minuut later stond ik voor de deur. Als eerste natuurlijk, want de rest van België is altijd fashionably late. In dit geval begonnen de andere genodigden pas na 9 uur toe te stromen, wat eigenlijk best fijn was want zo kon ik eerst wat bijbabbelen met K, én zijn vriend leren kennen die ik nog niet eerder gezien had. Die vriend bleek ontzettend sympathiek en had thuis een eigen opnamestudio (hij is geluidstechnicus, vandaar): kweetniehoe sjiek!!! Ik begon al te dromen van mijn eigen studio, maar ik vrees dat mijn gehoor niet absoluut genoeg is om mijn stem fatsoenlijk af te regelen. Soit, het was een fijne kennismaking.
Er waren een pak collega's, ook een paar ex-exemplaren zoals Jan B en Dominique C, en champagne en hapjes te over. Meer moest dat niet zijn!
Om half 12 begon mijn bed te roepen, maar al afscheidnemend heeft het nog een half uur geduurd voor ik echt buiten was. Op weg naar de deur werd ik nog onderworpen aan de meewarige blikken van kinderloze collega's die niet snappen dat je niks aan levenskwaliteit inboet als je niet tot 6u 's ochtends uitgaat. En je kunt nog zo hard roepen dat kinderen weliswaar vermoeiend maar ooooo zo lief en geweldig zijn, ze snappen het niet.
Ik heb het opgegeven om hen te overtuigen. Ze ondervinden het zelf wel, als het ooit zo ver komt ;-)