Studio 54

Ik ben zaterdag voor de derde keer naar Studio 54 geweest. Ik had er erg naar uitgekeken en was er helemaal klaar voor!

Ik had al gehoord dat de Dolly Dots er zouden komen optreden, dus die wilde ik absoluut wel zien. En ik had ook zo'n vermoeden dat het wel eens mijn laatste Studio 54 als VIP zou kunnen zijn, aangezien Donna er volgend jaar niet meer is en het nog maar de vraag is of de nieuwe radiozender mediapartner wordt van het evenement. En of ik er dan in dat geval ook nog tickets voor te pakken zou krijgen...

Ik was er zo iets na 10 uur 's avonds, en in de Donnaloge was ik nummer 9 van de 150 genodigden die verwacht werden. 141 to go dus... Qua ambiance was het in het begin dus niet al te geweldig. Het duurde dit jaar ook erg lang voor er iets in beweging kwam, en eigenlijk is het nooit helemaal los gebarsten. Ik had het gevoel dat de muziekmix dit jaar minder goed was dan anders. Te weinig bekende nummers, en als er al een bekend nummer passeerde, volgde nadien weer een onbekend deuntje waarop het moeilijker dansen was.

Ik had in Anneleen Liégeois mijn 'partner in crime' gevonden: zij wilde ook alleen maar volledig uit de bol gaan, maar we merkten allebei dat het moeilijker ging dan de andere jaren.

Om 2u traden de Dolly Dots op, en ik ben heel blij dat ik die nog gezien heb (was écht wel tof!), maar nadien had ik gezien en ben ik vertrokken. Al strompelend, want mijn hoge hakken deden intussen ontzettend veel pijn. Gelukkig had ik mij daarop voorzien en had ik andere schoenen mee in de auto. Ervaring hè, haha!

Recht zitten!

Ik sukkel al een maand of 2 met pijn in elleboog en schouder. Ik ben ermee opgestaan, dus geen idee waar het vandaan kwam. Ik was er al eens mee naar de dokter geweest, en die dacht toen aan een ontsteking. 2 weken lang pillen genomen, maar nul komma nul effect...
Ik vandaag dus opnieuw naar de dokter. De pijn aan mijn schouder was voor haar meteen duidelijk: het gevolg van chronische overbelasting, wellicht door een verkeerde houding aan mijn computer. Ik werk een hele dag aan mijn computer en zit 's avonds ook nog te surfen, te bloggen en te Facebook'en, dus dat zou best wel eens kunnen ;-) Met 9 beurten bij de kinesist en een aangepaste houding/stoel/computer op mijn werk zou ik er vanaf moeten geraken. Aiaiai!
Mijn elleboog is nog een mysterie. Daarvoor moet ik een echo laten nemen in het ziekenhuis. Wordt dus nog vervolgd.
Hoe noemen ze dat ook weer? "Ouder worden"?

Verwenadres

Vorige week vroeg V of ik geen zin had om met haar een 'verwendadresje' in Roeselare uit te testen voor Goed Gevoel (daar schrijft ze voor). Gezichtsmassage, rugmassage, sauna, stoombad, bubbelbad én een glas champagne.
Graag!
Roeselare is nu wel aan de andere kant van het land, en omdat we daar om 19u verwacht werden waren we al iets over 5 onderweg. We wisten niet echt in wat voor een etablissement we terecht zouden komen en of daar iets te eten zou zijn, dus had V voor boterhammen met omelet gezorgd. Die hebben we vlak voor we binnen gingen in de auto opgegeten, bij gebrek aan goed weer. Drank hadden we niet bij ons, maar we gingen er van uit dat we dat ter plekke wel zouden krijgen. Niet dus.
We kregen meteen badjas en handdoeken toegewezen en mochten ons onmiddellijk in de massageruimte nestelen. Elk op een keisjiek, in de hoogte elektrisch verstelbaar, verwarmd bed. Heerlijk!!! De vrouw des huizes (een schoonheidsspecialiste) begon bij mij met de gezichtsmassage, terwijl meneer (een kinesist) V's rug onder handen nam. En nadien omgekeerd. Elke massage duurde een half uur en deed ongelooflijk deugd. Ik vond vooral de warme stenen op mijn rug een fijn gevoel! Zo zacht, dat had ik niet verwacht.
Mijn gezicht heeft trouwens nog een hele week lang ultrazacht aangevoeld!
Na de massage was het tijd voor de sauna. 't Was privé, dus alles was voor ons. We dronken onze champagne in het bubbelbad en genoten van de sauna en het Turks stoombad. Maar DORST dat wij hadden! Dat was het enige minpuntje aan heel die verwentoestand. Ik heb van pure ellende (ik overdrijf graag een beetje) in het toilet water van de kraan gedronken!
En toen we om 22u buiten kwamen zijn we in de dichtstbij zijnde frituur gestopt om een flesje water te kopen. Eind goed al goed :-)

3x afscheid

Ja zeg, het was me het weekje wel... Ik zou vrijdag sowieso afscheid nemen van Donna, samen met collega Myriam. Omdat er vrijdag een strategische meeting gepland was waarbij we meer over de toekomst van Donna zouden vernemen kon onze drink niet op vrijdag plaats vinden, en dus planden we 'm maar een dag eerder.
En toen lekte het bericht uit dat de VRT Donna wilde opdoeken. Het was een bom die ontplofte. Ik viel uit de lucht en van mijn stoel tegelijkertijd. En dan bleek de raad van bestuur nog te moeten beslissen. Maandag. 4 dagen van uiterste onzekerheid voor het personeel dus. Want iedereen beseft: je maakt geen nieuwe zender met oude stemmen. Er zouden geen ontslagen vallen, maar ja... als je niet overgaat naar de nieuwe zender moet je ook nog gelukkig zijn met de andere plek die ze je voorschotelen.
Algemeen ongeloof en verslagenheid dus. Van de slag kon er amper nog gewerkt worden. Onze afscheidsdrink kon dus eigenlijk niet op een beter moment gepland worden, want een kleine time out en tijd om met elkaar te praten en te speculeren was meer dan welkom. Voor iedereen, ook voor mij. Ook al ging ik al weg bij Donna, de gedachte dat de zender helemaal zou verdwijnen vond ik (en nog steeds) heel heel erg. Ik heb er 10 jaar, een derde van mijn leven, doorgebracht. Ik hoop dat het niet de leukste tijd van mijn leven was, want dan zou ik alleen nog minder goeie vooruitzichten hebben, maar 't was er toch verdomd plezant!
De sfeer, de collega's, de leuke acties, de Donnareizen, de Zomertoers, enzovoort. Donna was gewoonweg fun. Tot er dus iemand beslist dat het goed is geweest...

En dan was er zaterdag. De allerlaatste opnamedag van Fata Morgana. 30 tot 40.000 man op de been in Kortrijk. Stralend weer, 5 verdiende sterren en alweer een afscheid. Dit keer van Sultan Sushi, het productiehuis dat 5 zomers lang Fata Morgana gemaakt en 'geleefd' had. Ik had er enkel nog maar deze zomer mee te maken gehad, maar je kon van ver zien dat dit een ploeg was die intussen familie van elkaar geworden was. Het was mooi, het was het perfecte afscheid, maar ook weer erg emotioneel. En ik kan daar niet zo goed meer tegen. Ik zal toch stilaan echt waterproof mascara moeten gaan kopen!

Uitgewaaid

Terug van een weekje Texel, volgens mij ook wel 'the windy island' genoemd.
We logeerden er in een vakantiepark tussen de duinen, met subtropisch zwembad, speeltuin, minigolfterrein, enzovoort. Alles dik in orde.
Het landschap was over 't algemeen wel mooi, zo tussen bos en duin, maar het weer hè.... aiaiai toch! Moest het nu echt zo hard waaien, en moest het nu echt elke dag regenen? Pas op, we hebben ook zon gezien hoor, maar 't was altijd bang afwachten of we droog zouden blijven op fietstocht of een serieuze 'drasj' zouden krijgen.
Soit, we hebben ons goed geamuseerd, we zijn lekker uitgewaaid en kunnen er weer 100% tegen!

Felt it, Loved it, Donna

Ik heb een weekje vakantie. Vanaf nu.
En als dan ik terug aan het werk ga, heb ik nog maar anderhalve (1,5!!!!) dag bij Donna voor ik op 1/9 helemaal naar televisie overstap. Meer dan 10 jaar heb ik bij Donna gewerkt. 10 jaar, met vooral veel ups, maar ook enkele downs. Met de meest fantastische collega's, met de mooiste herinneringen, met zoveel mogelijkheden die voor het grijpen lagen.
Dan begrijp je wellicht dat het raar aanvoelt, en op 29/8, na het afscheidsfeestje, zal het nog vreemder zijn.
Het was tijd voor iets nieuws, maar afscheid nemen vind ik aartsmoeilijk. Het aftellen is nu écht begonnen. Pfff...

Mamma Mia

Dinsdag was ik uitgenodigd op de avant-première van Mamma Mia in UGC Antwerpen. S voelde geen onweerstaanbare drang om mee te gaan, oma was gelukkig wél kandidaat. Zij had de musical ook gezien en vond die geweldig, dus meer van 't zelfde, dat kon er wel bij.

Awel: de film was heerlijk! Beetje onnozel verhaaltje (mama en dochter wonen alleen op een eiland in Griekenland. Dochter gaat trouwen en wil haar onbekende vader uitnodigen op het feest. Ze krijgt haar moeders dagboek-van-toen onder ogen en ontdekt dat ze 3 mogelijke vaders heeft. Dan maar alledrie uitnodigen en uitvissen wie de echte is), maar oooooh zo 'feel good'!

De nummers van Abba, de uitbundige choreografieën en een heerlijke hoofdrolspeelster... Ik had tranen in mijn ogen van ontroering.

Over het algemeen denk ik wel dat je voor dit genre moet zijn ('t is musical en in een film komt dat altijd ietsje geforceerder over dan op het toneel), én dat het ook helpt als je een vrouw bent. Dus, ladies, laat je lief thuis en neem een vriendin mee. Je gaat dansend terug naar huis!

Vliegjes

Ik ging daarstraks eten in de VRT-mess, zo rond 19u30. Ik was aan het Canvassen en dan eet ik op de VRT. Als alles ingelezen is en er alleen nog gecheckt moet worden of alles er goed op staat, permitteer ik mijzelf een glas wijn bij het avondmaal, zo ook vandaag.
Het wijnvat op de VRT telt 2 kraantjes: 1 voor wit en 1 voor rood. Ik vul een glaasje wit en vind tot mijn verbazing zeker 6 kleine vliegjes in mijn wijn. Ik loop ontsteld naar een mess-medewerkster die de koeltogen aan het schoonmaken is. Ik zeg: kijk eens wat ik in mijn wijn vind. Zij, zonder opkijken: "vliegjes? Ja, dat is nu altijd hè. Wacht". Ze neemt mijn glas, zet het opzij, neemt een ander glas en tapt van hetzelfde kraantje een nieuw glas. Zonder vliegjes. "Alsjeblieft", zegt ze. Haar collega komt erbij. "Zitten er weer vliegjes in? Ja, we kuisen dat ding 4 keer per dag uit, en toch geraken ze er altijd weer in hè."
Ajakkes!!!!! Die beesten kruipen volgens mij dus gewoon in het teutje van dat machien, en de eerst volgende die een glas tapt heeft het zitten. NOOIT drink ik nog wijn uit dat vat. Ik hou het wel bij water...

Vakantie

Net terug van een zaaaaaaaalige vakantie in de Dordogne (Zuid-Frankrijk, iets ten oosten van Bordeaux). We hebben er met volle teugen van genoten! Het eerste dat we deden toen we aankwamen, was met z'n allen (2 families, 4 volwassenen, 4 kinderen) in het prachtige zwembad duiken. Het was heerlijk warm weer - wat een contrast met België toen - en we hadden lang in de auto gezeten. En zo is het ook gebleven: de hele week lang zalig zomers weer.
Het huis waarin we verbleven heette "Le Petit Paradis", en dat was het ook. Het was groot, voorzien van alle comfort, proper en uitermate rustig gelegen. Er was dan ook in de buurt absoluut niks te beleven, haha.
De kinderen kwamen zo goed met elkaar overeen dat wij langs het zwembad eigenlijk alleen een oogje in het zeil moesten houden en we er zelfs allemaal in geslaagd zijn tenminste 1 boek helemaal uit te lezen. Bij mij was het zeker meer dan een jaar geleden dat mij dat nog was gelukt.
Op die hele week hebben we ons 1x aan een uitstap gewaagd naar een grot. Die was prachtig. Met een bootje voeren we ondergronds een riviertje af, terwijl we ons vergaapten aan zeer speciale rotsformaties, stalagmieten en stalagtieten.
Het enige, maar wel erg vervelende minpunt was, dat ik in die grot last kreeg van duizeligheid. Ik dacht eerst dat het van de honger was, maar ik bleef er de volgende 4 dagen last van hebben. Het kwam vooral bij lichamelijke inspanningen en ging weer als ik gewoon niks deed. Heel bizar en beangstigend omdat ik dit nog nooit eerder had gehad. Soms leek het alsof ik gewoon zou omvallen!
Gisteren waren we terug thuis, en vandaag ben ik meteen naar de dokter gegaan. Die dacht het lage bloeddruk was, en de kans is groot dat dat ook zo was. Ik heb altijd een normale bloeddruk terwijl ik toch wel wat stress heb in mijn werk, en als dat werk wegvalt, tja, dan zou het wel eens kunnen dat mijn bloeddruk te laag uitvalt hè... In elk geval ga ik morgen weer aan het werk, dus dan moet ik mij weer tip top in orde voelen!