Indiana Jones

Vorige dinsdag was ik uitgenodigd op de première van Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull. Ik met een vriendin daar naartoe. Eerst receptie en dan de zaal in. Ik denk niet dat ik al één van de vorige Indiana Jonesfilms had gezien, maar dacht wel ongeveer te weten wat ik kon verwachten. En de verwachtingen werden meer dan ingelost.
Ik heb genoten van 2 uur top-entertainment! Ik heb gelachen, met mijn handen voor mijn ogen gezeten van de spanning, en opgelucht adem gehaald. Alles wat een film van dit genre moet hebben, kortom: een aanrader!

Crash

Ik heb maandag op de E19 2 auto's zien crashen. Ik reed rond 21u30 naar huis en zag zo ergens tussen Vilvoorde en Zemst plots een auto helemaal naar links vliegen, tegen de middenberm crashen om dan naar de overkant van de weg gekatapulteerd te worden en tegen de rechter vangrail tot stilstand te komen. Er stopten meteen een viertal auto's op de pechstrook om te gaan helpen. Daar kon ik niks meer gaan doen, dus reed ik verder, stilletjes want enorm geschrokken van wat ik had gezien, en beducht voor brokstukken op de weg.
Die kwam ik vreemd genoeg een paar honderd meter verder tegen: stukken band op de rechterrijstrook, en heel veel rook. Vlak daarna een andere auto gecrasht tegen de rechtervangrail! Nog een ongeval!!! Daar was 1 auto gestopt, en de 2 mannen die daarin zaten waren woest met hun armen aan het zwaaien. Ik schoot meteen de pechstrook op, nam mijn gsm mee en rende uit de auto. Ik zag in de gecrashte auto een man van rond de 30 zitten, die duidelijk een aanval van 't één of het ander had. Hij zat verkrampt in zijn auto, met een vertrokken scheve mond en opengesperde ogen. Ik vroeg aan de 2 mannen of ze al een ziekenwagen gebeld hadden. Neen dus, want het waren Nederlanders en ze kenden het Belgische noodnummer niet. Ik wilde meteen bellen, maar van de shock kon ik mij het nummer plots zelf niet meer herinneren! Ongelofelijk! Jaren lang hebben ze dat nummer er op school ingeramd, en de eerste 30 seconden kwam ik niet verder dan 911! Enfin, ik denk dat ik na een minuut toch tot het besef kwam dat het '100' was en belde meteen. "Dit is de noodhulp wachtlijn. U wordt zodadelijk geholpen". Aaarrrgghhh!!! 3x heb ik deze boodschap gehoord, voor er eindelijk iemand opnam. Ik: "Er is een auto gecrasht op de E19!". Ambulance: "We weten het. Er is een ziekenwagen onderweg." Ik: "néénéé, er is een 2e ongeval gebeurd, een paar honderd meter verder!" Ambulance: "Waar precies, aan welke kilometerpaal, en is het slachtoffer bij bewustzijn?". De 2 mannen hadden het slachtoffer intussen uit de auto gehaald en hem op de grond gelegd. Het leek of hij sliep, maar volgens een 3e man die er intussen bij gekomen was zou het een aanval van epilepsie zijn. De ambulanceman aan de telefoon raadde ons aan hem op zijn zij te houden en geen water te geven. Einde gesprek. De man deed plots zijn ogen open en draaide zich op zijn rug. We wilden hem op zijn zij houden maar hij begon met zijn armen te zwaaien en te brabbelen, duidelijk makend dat hij wilde recht staan. Aan de Studio Brussel-sticker op zijn auto zag ik dat hij Nederlands sprak. Ik zei: meneer, u moet eventjes stil blijven zitten, u bent gecrasht. Hij rolde met zijn ogen en viel terug in zwijm. Nadien werd ie weer wakker, stond hij recht en werd boos omdat we hem tegenhielden. Hij was groot en sterk en we waren doodsbang dat ie de snelweg op zou lopen, waar het verkeer nog altijd voorbij raasde. Hij wist echt niet waar hij was en wat er gebeurd was. Na 10 minuten was er nog altijd geen ziekenwagen, en belde ik opnieuw. Ze waren er bijna, zeiden ze, en een minuut later was het eindelijk zo ver.
Er werd meteen een rijstrook afgezet en de man werd naar de ziekenwagen geleid. Hij was boos en wilde niet instappen. Hij dacht nog altijd dat hij gewoon verder kon rijden. De ambulanciers hebben hem meegetroond naar de voorkant van zijn auto, die volledig weg was, om te laten zien dat er met die auto echt niet meer gereden kon worden. Na veel vijven en zessen was hij dan toch bereid om in te stappen en reed de ziekenwagen weg.
Een andere getuige en ik werden verzocht te wachten tot de poltie er was om te vertellen wat we gezien hadden. Om dit lang verhaal kort te maken: na nog eens een uur wachten was ook dat voorbij.
Volgens wat we gehoord hebben was er ook in de eerste gecrashte auto geen enkele gewonde, wat een wonder is bij zo'n ongelooflijke klap! Ik denk dat 'mijn' slachtoffer een aanval heeft gekregen, waardoor zijn auto begon te zigzaggen (heeft die andere getuige gezien) en de eerste auto heeft aangereden. Die is daardoor gecrasht, en de auto van de man-met-de-aanval is dan een paar honderd meter verder tegen de vangrail gebotst.
Het heeft allemaal erg lang geduurd, maar eigenlijk was dat maar goed ook, want ik was zo van slag dat mijn handen en knieën de hele tijd aan het beven waren. Na een goed uur was de ergste schrik voorbij en kon ik op mijn gemak mijn eigen auto weer in, op weg naar huis.
Eind goed al goed :-)

Changement de décor

Ik ben vandaag begonnen aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Klinkt loodzwaar, maar eigenlijk is het wel een beetje zo. Vanaf september ga ik full time aan de slag als productiemedewerker 'externe producties' voor Eén en Ketnet, en vanaf nu loop ik al 1 dag per week in (en vanaf juni 2 dagen per week). Mijn nieuwe job houdt in dat ik tussenpersoon word tussen de VRT -en dus specifiek Eén en Ketnet- en de productiehuizen die voor deze netten programma's maken. Dat gaat dan van het bekijken en evalueren van proefprogramma's over sponsorafspraken, tot het bijwonen van opnames en er uiteindelijk voor zorgen dat de tape met de opname op tijd op de VRT belandt.
Vandaag was de allereerste dag aan de overkant. Ik heb vooral heel veel mails en documenten over lopende projecten gelezen, zodat ik helemaal mee ben als ik er eenmaal echt in zit. In de zomer zal ik o.a. al mee Fata Morgana opvolgen: aanwezig zijn bij de opnames dus en ervoor zorgen dat de sponsors tevreden zijn, dat alle afspraken worden nagekomen, en zo'n beetje de PR van de VRT verzorgen. Nu vrijdag is er al een kick off-feestje bij het productiehuis dat Fata Morgana maakt, dus dat begint al goed ;-)
Hoe de precieze taakverdeling er zal uitzien moet nog blijken, maar ik heb er alvast heel veel zin in! Het zal ook wel heel raar zijn om na 10 jaar afscheid van Donna te nemen (ik heb er al slapeloze nachten van gehad), maar ja, 't was tijd voor iets nieuws. Ik ga mijn supercollega's ongelooflijk missen, maar ik was na al die jaren echt wel toe aan iets anders, en nu komt er bij Donna plaats voor een frisse jonge kracht bruisend van ideeën en enthousiasme, en da's ook goed hè.

Dromen van vakantie

Toen we onlangs bij een babyborrel vrienden tegen kwamen waarmee we vorig jaar een supertoffe vakantie in Sunparcs hadden doorgebracht, kwamen we op het idee om het dit jaar nog eens over te doen, maar dan in het buitenland.
Een tweetal weken geleden zijn we samen gekomen om allerlei vakantiehuisjes in Frankrijk te zoeken via het internet om er hopelijk nog een tof te vinden. Het grootste probleem is dat St. enkel vakantie kan nemen tijdens het bouwverlof, en dat er dus al heel veel toffe vakantiehuizen volzet zijn. Wij willen er dan ook nog één vinden waar we met 8 tegelijk in kunnen, dus dat verkleinde de kansen wel.
Soit, eind goed al goed, want in de tweede helft van juli gaan wij naar de Dordogne, in een mooi huis met zwembad. En hopelijk ook veel zon, want ook al ligt de streek in Zuid-Frankrijk, het durft daar al wel eens te regenen...
Het aftellen kan beginnen!

Canvas-etentje

In januari is Canvas grondig vernieuwd. Van de oude garde 'stemmen' bleven er nog maar 3 over, en dus kwamen er veel nieuwe stemmen (en dus collega's) bij. Na 3 maanden 'nieuwe Canvas' was het tijd voor een eerste evaluatie en fatsoenlijke kennismaking met de nieuwe collega's, want we hadden elkaar al wel eens heel kort gezien, maar verder hadden we nog geen contact met elkaar gehad. Logisch ook doordat we nooit samen werken.
We gingen eten in Le Max in Brussel, op 10 minuutjes stappen van de VRT. Heerlijke Italiaanse gerechten en zeer vriendelijke bediening! Het was een heel fijne avond met toffe gesprekken. Helaas konden niet alle stemmen zich die avond vrijmaken, maar diegenen die er waren, vielen alvast erg goed mee.

I love the 90's

Eventjes wat blog-loze weken inhalen.
Op zaterdag 12 april barstte de Ethias Arena in Hasselt uit haar voegen door de I love the 90's Party! Meer dan 21.000 partypeople hadden een ticket gekocht, en zo werd dit feest het grootste indoor event ever in Vlaanderen!
Wij hadden het event met Donna gesponsord en hadden het zwaar ondersteund door onze 90's week in de tweede week van de paasvakantie, en we hebben het ons niet beklaagd: het was geweldig! Met een pak collega's zijn we uit de bol gegaan op muziek van Snap, Culture Beat, 2 Brothers on the 4rth Floor, enzovoort. Pure nostalgie!
Tegen een uur of 3 's nachts ben ik naar huis gegaan, en dat is heel erg laat voor mij, zeker omdat ik nog een uur in de auto moest zitten voor ik thuis was. Maar allez: hét bewijs dus dat het een fijne avond was.
Volgend jaar opnieuw!