Afscheid met ijsjes

Vandaag was Thibaut zijn laatste dag bij Donna. Vanaf morgen verhuist ie 100 meter verder, naar StuBru, om daar onze luistercijfers te gaan afsnoepen. We zullen hem dus nog wel geregeld tegen het lijf lopen, in de gang of in de koffiekamer, maar toch, het zal niet meer hetzelfde zijn...
De eerste keer dat ik hem zag was vorige zomer. Hij had net meegedaan aan een talentenjacht bij Studio Brussel en was daar prima uitgekomen, maar niet als winnaar. Hij was daar nog eens binnengelopen om te horen of ze hem toch nergens voor konden gebruiken, en na hun helaas ontkennende antwoord zeiden ze 'maar ga eens horen bij Donna, want daar zoeken ze naar 't schijnt nog volk'. En zo geschiedde dat ie mij aansprak en vroeg of er bij ons misschien een jobke vrij was.
Mijn eerste gedachte was 'stuur je CV maar op en ik zal je wel contacteren als we een kandidaat zoeken met jouw profiel' (tja sorry hoor, maar als je bijna dagelijks sollicitaties binnen krijgt kan je niet anders dan ze op een hoopje gooien en er pas aan beginnen als de nood hoog wordt). Maar toen dacht ik 'ach, hij is hier nu toch, ik kan net zo goed eens luisteren naar wat ie te vertellen heeft'. En dat was meer dan ik op het eerste gezicht dacht (haha, sorry Thibaut!!!). Ik hoorde het meteen: dit was een radiobeest in hart en nieren. Die moesten we bij Donna aannemen, en wel meteen! Gelukkig waren nethoofd en Thibaut zelf het daar ook mee eens, et voilà, daar zat ie! Helaas waren het vervangingscontracten en konden die door omstandigheden niet meer verlengd worden. En helaas slaagde hij bij StuBru voor een examen. Donna een radiobeest armer, en StuBru er één rijker. Ach ja, ze mogen ook eens iets hebben hè.
Thibaut, bedankt voor de ijsjes daarstraks en al je gekke ideeën, en succes!

Ik ben een verwend nest

Gisteren naar Suikerrock geweest. Met een VIP-kaart. Daarin waren drankbonnen inbegrepen, gratis toegang tot de Grote Markt, tot de loge waar je een perfect uitzicht had op het podium, tot het VIP-café naast het podium, met een VIP-maaltijd van 4 gangen en natuurlijk VIP-parking met shuttle naar het festivalterrein.
Het enige waar we geen toegang toe hadden was de backstage waar de Donnastudio stond. Maar omdat we toch wel per se onze werkende collega's een hart onder de riem wilden steken, moesten we daar uiteraard ook binnen geraken.
Het is gelukt, en we hebben niet alleen de hele avond gratis gedronken, we hebben ook Walter Grootaers gesproken en Juanes en Craig David van zeer dichtbij gezien.
Voor minder doe ik het niet meer. Een mens raakt zo gewoon aan VIP-kaarten, dat ie arrogant wordt. Als ik geen gegarandeerde parkeerplaats heb vlak bij de place to be (of met shuttledienst) kom ik mijn kot al niet meer uit.
Ik wil mijn arrogantie wel een beetje verdedigen. Ik ben namelijk klein en als je met 1m60 tussen het 'gewone' publiek staat, dan zie je... niks. En dan is er aan zo'n optreden niet alleen niks aan, je wordt er ook super slecht gezind van én hebt pijnlijke voeten van een hele avond op je tenen te staan wiebelen.
Bovendien ben ik bij Donna verantwoordelijk voor acties en evenementen, en dus kijk ik graag op andere evenementen hoe ze het daar organiseren. Beetje stelen met de ogen, ideetjes opdoen en hopelijk met nog veel betere ideeën naar huis gaan!
En ik moet zeggen: Suikerrock was super georganiseerd!
Het was ook heel plezant om daar met de collega's te zijn, want er waren er wel wat: Kevin, Peter R, Maarten, Karine, Marc, Ann, Kristien, Benjamien, Robin, Hans en Dirk.
Tot op Marktrock!

Historisch moment

Sinds eergisteren is het een feit: ik heb 2 sakosjen in mijn bezit. 2 gloednieuwe sakosjen: 1 voor dagelijks gebruik en 1 voor 's avonds.

Een waar historisch feit, want als het op vrouwenverslavingen aankomt hink ik een beetje achterop. Ik heb geen gigantische schoenencollectie, geen accessoire voor elke gelegenheid, en tot voor kort dus maar 1 sakosj waar je mij overal mee zag verschijnen.

Het ding was vuil geworden. Ik had het er onlangs over met een vrouwelijke collega. Ze zei: je kunt het toch gewoon in de was steken? Ikke: ja, maar dan heb ik er geen meer om ondertussen mee weg te gaan. Zij, met ogen zo groot als schotels: bedoel je dat je maar 1 sakosj hebt??? Ze keek alsof ik ter plekke de hele vrouwelijke wereldbevolking had beledigd. Alsof zulke dingen alleen maar voorkwamen in tijden van grote hongersnood en rampen, als je alleen nog maar geld hebt om op water en brood te leven.

En toen was het gebeurd: het masterplan om binnen zeer korte termijn een waardig lid van de samenleving te worden nestelde zich in mijn hoofd, en raakte er niet meer uit.
Gisteren werd dat masterplan uitgevoerd: er was slechts 1 winkel en een vriendelijke verkoper voor nodig, en amper 5 minuten later ging ik de deur uit met 2 gloednieuwe exemplaren. 't Waren bovendien nog koopjes ook, al is dat (vrees ik) ook weer niet cool om erbij te zeggen.

De avondversie heb ik meteen uitgetest op Strantwerpen, en ik moet zeggen dat ik blij was daar met mijn nieuwe aankoop te kunnen uitpakken, want op "place m'as-tu vu" zou mijn oude sakosj misschien ietwat hebben misstaan.
De dagversie is voor volgende week. Spannend...

De eerste keer

Er is voor alles een eerste keer... de eerste keer dat iemand je op het woord blog wijst, de eerste keer dat je er één leest, en dan de eerste keer waarop je je afvraagt of je in godsnaam iets te vertellen hebt waar god of klein pierke in geïnteresseerd zou kunnen zijn.

In het ergste geval is het gewoon de moderne versie van het ouderwetse dagboek.

Als ik later oud en verschrompeld ben en vol Alzheimer zit, willen mijn medemensen misschien ooit wel eens weten hoe het leven was voor de 5e wereldoorlog, en dan komen ze misschien wel hier terecht.

Soit, de eerste keer dus. Het is bij dezen een feit.